Het is een druilerige dag als onze jongste dochter besluit dat het tijd is om te leren lezen. Ze rukt een boekje uit de boekenkast en ik ‘mag’ haar helpen. Ik ben benieuwd. Ze blijkt al aardig wat letters te herkennen. In de afgelopen maanden heeft ze naarstig geoefend met letters. Zo schreef ze een aantal keren het toetsenbord na. Leerde ze haar naam schrijven. En kreeg ik briefjes met telkens dezelfde opsomming: haar naam, die van haar zus, papa en mama. Een tijdje later werden die aangevuld met de namen van de katten.
“Ik kan dus al lang lezen mama!” . Het boekje leverde wat frustraties op, want ja ze bleek toch niet direct alles te kunnen lezen. Aangezien ze een nogal temperamentvol exemplaar is werd dit breed uitgemeten in geluid en activiteit (lees: gefrustreerd roepen en het boekje wegsmijten). Gelukkig hebben we onze school Vivanto met geschikte leesboekjes en relaxte begeleiders. En zo kwam ze de volgende dag trots uit school. Ze had gelezen. Het ging hartstikke goed! Mooi om te zien dat de begeleider net zo trots was of misschien wel trotser.
Op dit moment kabbelt het rustig verder. Soms leest ze wat ’s avonds in bed. Soms op school. Meestal speelt ze vooral. Toch zie ik dat ze constant bezig is met lezen. Ze probeert het etiket van de yoghurtfles te lezen. Uitdaging. Ze spreekt appjes in op mijn telefoon en kijkt of ze het geschreven antwoord terug kan lezen. Ja, moeders moet op gaan letten wat ze schrijft... En als ik voorlees hoor ik haar ineens meelezen. Grappig hoe dat werkt als je iets heel graag wilt leren en niemand je verder pusht.
Zo anders ging het bij onze oudste dochter. Die deed groep twee voor de tweede keer op regulier onderwijs en ineens werd het ‘echt tijd om voorbereidende werkjes voor groep drie’ te gaan doen. Zucht. Ze kende alle letters al, want ze deed half mee met haar oude groep. Alleen ze wilde de letters liever inkleuren dan naschrijven. Dat werd niet gewaardeerd en zo verloor ze haar stoel in groep drie. En daarmee ook haar liefde voor de letters...
De boodschap van school was dat ze nog niet klaar was voor groep drie, ze deed immers niet wat er gevraagd werd. De boodschap die binnen kwam bij onze dochter was een hele andere: ik kan er niks van en daarom moet ik terug naar groep twee. Bedankt. Echt. Knap gedaan en zo snel ook. Dochterlief vertrok naar Vivanto, want niet alleen het plezier in leren lezen verdween. Het plezier in het hele naar school gaan was met de noorderzon vertrokken... Met treurige ogen en hangende schoudertjes vertrok ze elke dag naar die school.
Op Vivanto ging ze spelen. Heel veel spelen en nog veel meer spelen. Ze werd acht en ik begon mij ongerust te maken. Totaal geen interesse in lezen. Het werd wel steeds lastiger, want ze kon zelf geen dingen opzoeken op YouTube. Geen appjes sturen. Geen briefjes schrijven of lezen. En de vriendjes en vriendinnetjes om haar heen konden allemaal al wel lezen... Dat werd ‘gelukkig’ ook regelmatig verteld aan haar. Echt, ik hou van die kinderlijke directheid (not ).
Ik besloot dat het tijd werd haar wat minder te helpen met dingen opzoeken en voorlezen wat er staat. Probeer eerst zelf maar, werd het motto. Inmiddels was ze negen geworden en had ik alle Harry Potter boeken voorgelezen. Ik zei af en toe dingen als: “het zou toch leuk zijn als je dit zelf kunt lezen...”. Ja ik weet het, je probeert wat als ouder. Het is toch anders als het je eigen kind is die nog niet goed kan lezen op haar negende... Vertrouwen gaat niet hand in hand met denken dat je kind de boot gemist heeft.
Ik liet het los om vervolgens weer op haar in te praten dat ze toch echt moest oefenen om zoiets als lezen te leren. Meters maken. Het gaat niet vanzelf. Ze wilde zelf wel, maar ja er zat van alles te schuren ook. Gelukkig was daar Vivanto weer met de relaxte begeleiders. Ze leerde
slakkenlezen (de letters langzaam achter elkaar lezen in plaats van hakken) en daarmee werd het een stuk beter. We zochten naar leesboekjes die minder kinderachtig waren. Af en toe was er paniek bij haar (waar zou dat nu vandaan komen??) en praatten we er samen over. Loslaten, toch maar weer oefenen samen. Verbeteren, gefrustreerd raken, weer loslaten. Hèhè wat een toestand.
We leerden allebei waardevolle lessen. Ik over vertrouwen en loslaten. Niet zo er bovenop zitten. Dat ik lezen echt heel belangrijk vind en dat dit niet voor iedereen geldt (ja ik weet het, zo logisch, maar daardoor ook een grote valkuil blijkbaar). Zij over hoe je iets leert. Dat het misschien wel veilig voelt dat samen met je moeder te doen, maar ze zeker niet altijd een geschikte keuze is. Hoe je je grenzen aangeeft en dat het soms ook zinvol is om wel moeite te doen ergens voor. En dat als je iets graag wilt het nog niet per se ook gemakkelijk is.
Bizar wat een verschil er zit in de leesontwikkeling van onze twee dochters. Wat een aantal gebeurtenissen met een kind kan doen. En hoe anders het dus ook kan. Met speelsheid en zo lekker ongedwongen. Het maakt mij nog steeds af en toe een beetje verdrietig als ik denk aan hoe het ook had gekund. Inmiddels leest ze lekker vlot door op haar eigen niveau. Ze helpt haar zusje af en toe en je ziet haar groeien als dit dan lukt. Vanmorgen pakte ze zelf een boek op en las wat stukjes. Gewoon, omdat ze er zin in had. Ik zei natuurlijk niks. Ik weet inmiddels iets beter wanneer in mijn mond moet houden...
Haley
Comments